Kościół pw. Matki Bożej Wspomożycielki w Radoszycach

Radoszyce to dziś niewielka, licząca niespełna 200 mieszkańców wioska, kojarzona przede wszystkim z przejściem granicznym Radoszyce - Palota. Wzmiankowana już w 1361 r., zaliczana jest do najstarszych osad w dorzeczu Osławy i Osławicy. Przed wojną była ludną wsią, w 1939 r. liczyła ponad 1200 mieszkańców, w zdecydowanej większości wyznania greckokatolickiego.

Pomimo, że miejscowość została objęta powojennymi wysiedleniami, ocalała w Radoszycach piękna, drewniana cerkiew pw. św. Dymitra, dziś pełniąca funkcję kościoła rzymskokatolickiego pw. Matki Bożej Wspomożycielki.

Świątynia została wybudowana w 1868 r., jest typowa dla wschodniej Łemkowszczyzny - wszystkie trzy części mają taką samą wysokość zrębu i kryje je wspólny dach, przy czym nad babińcem znajduje się niewysoka, czworoboczna wieża, wtopiona w dach cerkwi. Zwieńczona jest baniastym, ośmiobocznym hełmem z pozorną latarnią. Nad nawą znajduje się niemal analogiczna w kształcie, ale i nieco mniejsza wieżyczka. Z kolei nad prezbiterium umieszczono najmniejszą, jest ona prostsza w kształcie i nie posiada bani. W 2015 r. dach pokryto gontem, wymieniono też pionowy szalunek ścian, dzięki czemu świątynia rozkwitła na nowo.

We wnętrzu zachował się ikonostas z końca XIX w., nie w komplecie jednak, bowiem w 1991 r. skradziono wszystkie dwanaście ikony z rzędu prazdnyków, musiały one zatem zostać zastąpione kopiami. Ściany we wnętrzu pokryte są polichromią figuralno-ornamentalną wykonaną w latach 1936-1937, jej elementem są m.in. sceny z życia miejscowej społeczności. Na chórze muzycznym umieszczono przedstawienie Łemkiń idących do cerkwi oraz łemkowskiego rolnika siejącego zboże.

Świątynia znajduje się na wyniosłym wzgórzu, otoczona jest - wraz z przycerkiewnym cmentarzem - murkiem z dzikiego kamienia. W ogrodzenie wkomponowana jest niezwykle charakterystyczna dla Radoszyc dzwonnica, będąca zarazem bramą do całego zespołu.