Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Dukli

Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Dukli to jedna z najcenniejszych polskich świątyń w stylu rokoko. Powstał jako gotycki ok. 1461 r., przy czym posiadał murowane prezbiterium i drewnianą nawę. Kiedy w 1738 r. objął go pożar miasta, nawa spłonęła doszczętnie a prezbiterium stało się podstawą dla odbudowy świątyni.

Podjął się jej właściciel Dukli i marszałek wielki koronny Józef Wandalin Mniszech, ten sam, który podarował ziemię pod klasztor Bernardynów. Świątynia zyskała barokowe oblicze, jednakże kolejny pożar i śmierć Józefa Wandalina w 1747 r. przerwały prace. Kontynuację ich podjął w 1764 r., syn marszałka Jerzy August Mniszech, wspierany przez małżonkę Marię Amalię. To właśnie wówczas wnętrze kościoła uzyskało rokokowy wystrój i wyposażenie, które zachowało się do dziś. Cechuje je unikatowa wartość artystyczna, doceniana i przez specjalistów oraz przez zwiedzających.

Ołtarz główny powstał w latach 1772-73 na podstawie projektu Piotra Polejowskiego, autora przebudowy katedry łacińskiej we Lwowie. Jego centrum stanowi przedstawienie św. Marii Magdaleny, któremu towarzyszą rzeźby czterech cnót - Wiary, Nadziei, Miłości i Pokuty. Uwagę zwracają także tożsame stylowo ambona z rzeźbami Ojców kościoła i ołtarze boczne - w prawym umieszczono przedstawienie św. Antoniego, w lewym Wizję św. Jana z Dukli.

A przede wszystkim jedno z najwybitniejszych dzieł polskiego rokoka - nagrobek Marii Amalii z Brűhlów Mniszchowej, zmarłej w wieku zaledwie 35 lat żony Jerzego Augusta Wandalina, wykonany z białego i czarnego marmuru. Rzeźba przedstawia zmarłą naturalnej wielkości w wytwornym stroju, leżącą na sarkofagu, a o jej autora toczy się od lat spór - pomiędzy zwolennikami Jana Obrockiego a Franciszka Olędzkiego, wybitnych artystów ze Lwowa.