Kościół i klasztor Franciszkanów w Sanoku

Franciszkanów do Sanoka sprowadził w 1377 r. książę Władysław Opolczyk, namiestnik Rusi z ramienia króla Ludwika Węgierskiego. Oddał on do dyspozycji zakonników drewniany kościół pw. Najświętszej Marii Panny, który wybudowano z jego inicjatywy za murami miejskimi w latach 1372-1376. Przy kościele szybko powstał klasztor, również drewniany.

W 1384 r. sanoccy franciszkanie uzyskali zgodę na przeniesienie się  do centrum miasta, gdzie zbudowali klasztor i kościół pw. Znalezienia Krzyża Świętego - w narożniku rynku, a zarazem na wysokiej skarpie. Świątynia początkowo była także drewniana, z czasem - odbudowując ją po kolejnych pożarach miasta - zastąpiono ją w 1606 r. budynkiem murowanym, dzięki fundacji Piotra Bala, podkomorzego sanockiego. W XVIII w. powstał również murowany klasztor. Ostatnia, gruntowna przebudowa miała miejsce po pożarze z 1872 r. - do końca XIX w. odbudowano sklepienia i dach, przebudowano też wieżę.  

Z czasów tej odbudowy pochodzi ołtarz główny, zbudowany w 1887 r. wg projektu przemyskiego artysty Ferdynanda Majerskiego, który zaprojektował także ambonę i chór.

W polu głównym nawiązującego do baroku ołtarza, znajduje się późnobarokowy krucyfiks, który już w XVII w. odbierał szczególny kult i posiadał liczne wota. Warte uwagi są z całą pewnością ołtarze boczne przy tęczy. W lewym znajduje się obraz Matki Bożej Pocieszenia przedstawiający Maryję adorującą śpiące Dzieciątko Jezus. Obie postacie ubrane są w barokową sukienkę, wykonaną około 1700 r., a przedstawienie datowane jest na połowę XVII w.  W prawym ołtarzu znajduje się obraz św. Antoniego z Padwy z Dzieciątkiem, także datowany na wiek XVII. 

Dekorację malarską wykonał sanocki artysta Władysław Lisowski, obejmuje ona także obie kaplice - św. Franciszka z Asyżu po lewej i św. Maksymiliana Kolbe po prawej, otwarte do nawy urzekającymi arkadami.

Świątynia znajduje się na Szlaku Maryjnym „Światło ze Wschodu”.