Bieszczadzki Park Narodowy

Bieszczadzki Park Narodowy powstał w 1973 r., aktualnie zajmuje powierzchnię 29 202 ha. Jest trzecim co do wielkości parkiem narodowym w Polsce i największym spośród położonych w górach. Jego siedziba znajduje się w Ustrzykach Górnych, zaś symbolem jest ryś.

Zadaniem Parku jest ochrona najwyższych partii Karpat Wschodnich, leżących po polskiej stronie granicy, czyli w dużej mierze bieszczadzkich połonin, ale także górskich dolin, objętych przed 1944 r. intensywnym osadnictwem. Ich mieszkańcy użytkowali gospodarczo owe połoniny, czyli wysokogórskie łąki o charakterze subalpejskim.

Niemal 80% obszaru Parku zajmują naturalne lasy liściaste i mieszane, z przewagą buczyny karpackiej. Około 15% z nich uznawane jest za drzewostany puszczańskie o charakterze pierwotnym, przede wszystkim na zboczach Smereka oraz Małej i Wielkiej Rawki. Na terenie BPN stwierdzono blisko 780 gatunków roślin naczyniowych, z czego ok. 30 to gatunki wschodniokarpackie, a 7 to endemity, występujące wyłącznie w Karpatach Wschodnich. Unikatowe w skali kraju jest także piętro połonin, które zajmuje powierzchnię ok. 1800 ha, niemal w 90% objętą ochroną ścisłą.

Z fauny, w granicach Parku możemy spotkać wszystkie krajowe gatunki dużych ssaków drapieżnych, takich jak niedźwiedź, wilk, ryś, żbik oraz roślinożernych - jak żubr i jeleń karpacki. Lista ptaków lęgowych liczy ponad 140 gatunków, w tym orły przednie i orliki krzykliwe oraz niezwykle rzadkie gatunki dzięciołów - białogrzbiety i trójpalczasty.

Bieszczadzki Park Narodowy jest udostępniony do zwiedzania, przez jego teren przebiegają liczne szlaki turystyczne i ścieżki przyrodnicze. W Ustrzykach Dolnych działają Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny i Muzeum Przyrodnicze, zaś w Lutowiskach Ośrodek Informacji i Edukacji Turystycznej.