Bukowe Berdo

Bukowe Berdo to podobno najdziksza w Bieszczadach połonina, o podłużnym kształcie i trzech kulminacjach, z których najwyższa ma 1311 m n.p.m., pozostałe 1201 m n.p.m. oraz 1238 m n.p.m. Całe wzniesienie upstrzone jest piaskowcowymi ostańcami skalnymi, co z jednej strony jest cechą charakterystyczną góry, z drugiej dało jej nazwę - słowem “berdo” określali bowiem Bojkowie skaliste grzbiety górskie. Na jednej z takich wychodni możemy napotkać tablicę poświęconą Marianowi Hadło, wieloletniemu prezesowi Bieszczadzkiej Grupy GOPR.

Nie mniej charakterystyczna dla wzniesienia jest krzewiasta jarzębina, porastająca niżej położone partie, szczególnie efektowna jesienią, kiedy do gasnącej zieleni połoniny dołącza się czerwony kolor jej owoców. Nie brak tu zresztą i innych ciekawych roślin, takich jak groszek wschodniokarpacki, turzyce - dacka i skalna oraz niezwykle rzadka w Polsce zaraza macierzankowa.

Bukowe Berdo cechują fenomenalne walory widokowe we wszystkich kierunkach, szczególnie na stronę ukraińską, choć kontemplować stąd można i sąsiednie bieszczadzkie pasma, takie jak Szeroki Wierch, Rawki, połoniny Caryńską i Wetlińską, Krzemień, Halicz czy Rozsypaniec.

Najszybciej zdobyć można Bukowe Berdo z Mucznego - po ok. 1 godzinie wędrówki żółtym szlakiem, który na grzbiecie dołącza do szlaku niebieskiego, a ten wiedzie już całą długością połoniny.