Czarna

Czarna to obecnie duża wieś położona u zbiegu dużej i małej obwodnicy bieszczadzkiej, pomiędzy Ustrzykami Dolnymi a Lutowiskami.

Osada powstała na pocz. XVI w. w dobrach Kmitów, lokowano ją na prawie wołoskim. Rozwijała się szybko, dzieląc się na Czarną Górną i Czarną Dolną, w 1921 r. liczyły łącznie ponad 2000 mieszkańców, zaś w 1939 r. już ponad 2600. Po wojnie, do 1951 r. należała do ZSRR, dopiero w wyniku podpisania porozumienia o zmianie granic ponownie znalazła się w Polsce.

Nazwa miejscowości zapewne nawiązuje do tego, iż region ten bogaty był w ropę naftową którą odkryto w XIX w., inna wersja wspomina o kolorze potoku, przepływającego przez wieś. Do dzisiaj wędrując szlakiem turystycznym wokół Czarnej możemy obserwować kiwony, które jeszcze od czasu do czasu pompują ropę. O ile w Łodynie boom naftowy to koniec XIX w., o tyle w Czarnej naprawdę bogate złoża odkryto dopiero w okresie międzywojennym. Charakterystyczną cechą ropy z Czarnej jest przy tym niska zawartość parafiny i stosunkowo duża obecność twardych asfaltów, dzięki czemu należy do złóż o najwyższej jakości, służących zwłaszcza do wyrobu specjalistycznych olejów.

Występują tu również wody mineralne, dzięki którym Czarna przez pewien okres posiadała status uzdrowiska. Są to głównie wody typu kwaśno-węglanowo-sodowe, choć nieznaczna część wód należy do jodowo-chlorowych z dużą zawartością węglanów, nie są one obecnie eksploatowane.

We wsi znajduje się zabytkowa cerkiew grekokatolicka pw. św. Wielkiego Męczennika Dymitra, wzniesiona w 1834 r., obecnie służąca jako kościół rzymskokatolicki. Nie przetrwała natomiast świątynia znajdująca się w Czarnej Dolnej, zbudowana w latach 80. XIX w., trójkopułowa, przypominająca tę, którą można wciąż obejrzeć w Dobrej Szlacheckiej.